ARBARO

Esperanto:

Arbaro estas koncepto de ludo (la tiel nomata "vertikala tranĉaĵo") en la unua persono. La ludanto prenas la rolon de gardisto kaj serĉas la arbaron la ĉeeston de rifuĝintoj.

Arbaro estas ia respondo kaj komento al la situacio ĉe la pola-belorusa limo. Senigi homojn je vizaĝoj kaj la manko de kulture specifaj signoj celas universaligi la mondon prezentitan en la ludo. La uzo de Esperanto fariĝas ilo por forigo de landlimoj kaj naciecoj, kaj samtempe estas metodo de subpremado de la okcidenta kulturo. Tiel oni povas kompreni ĝin kiel la pola-belorusa, pola-ukrainia, siria-libana, somal-kina aŭ germana limo antaŭ nur deko da jaroj.

La ludanto prenas la rolon de gardisto, sistempremanto kaj ricevas ordonon de supre serĉi homojn kaŝantajn en la arbaro. Raporti ilian ĉeeston estas lasita en la manoj de la ludanto.

La projekto ebligas stari flanke de la sistemo aŭ kontraŭ ĝi. La decido dependas de la ludanto.

English:

Arbaro is a game concept and a vertical slice, that comments on the humanitarian crisis on Polish - Belarusian national border. Characters without faces or any sign indicating their cultural affiliation symbolize ubiquitous nature of this virtual/mysterious world. No need for borders, no distinct nationalities, yet still oppressive nature of Western culture is depicted through the use of Esperanto. The border can be Polish - Belarusian, Polish  -Ukrainian, Syrian - Lebanese, Somali-Kenyan or even German just few year back. You are a ranger. A person in a position of authority/power tasked with finding people hiding in the trees of this eerie forest. Upon detecting them you have to decide for yourself whether to report them or not. You can obey the system or you can try to resist.

Polski:

Arbaro (tł. esperanto- “las”) to koncepcja gry (tzw. “vertical slice”) w pierwszej osobie. Gracz wciela się w strażnika i przeszukuje las pod kątem obecności uchodźców.

Arbaro jest swego rodzaju odpowiedzią i komentarzem do sytuacji na granicy polsko- białoruskiej. Pozbawienie ludzi twarzy oraz brak sprecyzowanych kulturowo znaków ma na celu zuniwersalizowanie świata przedstawionego w grze. Wykorzystanie języka Esperanto staje się narzędziem do eliminacji granic i narodowości, a jednocześnie jest metodą opresyjności zachodniej kultury. Zatem można ją rozumieć jako granica polsko-białoruska, polsko-ukraińska, syryjsko-libańska, somalijsko-kinijska, czy niemiecka zaledwie kilkanaście lat temu.

Gracz wciela się w rolę strażnika, systemowego opresora i dostaje odgórny nakaz szukania ludzi ukrywających się w lesie. Zgłoszenie ich obecności pozostawione jest w rękach gracza.

Projekt daje możliwość stanąć po stronie systemu, bądź przeciwko niemu. Decyzja należy do gracza.

Obecnie ponad 21 mln osób - 0,3% populacji na świecie - to uchodźcy, osoby, które zostały zmuszone do opuszczenia swojego kraju z powodu konfliktów zbrojnych, poważnych naruszeń praw człowieka oraz prześladowań. Ryzykują swoje życie, aby otrzymać ochronę międzynarodową. Zmuszeni są do podejmowania niebezpiecznych przepraw przez lądowe i morskie przejścia graniczne, zmagają się z wzmocnionymi kontrolami granicznymi, zawracaniem, nadużyciami i przemocą ze strony funkcjonariuszy, gangów, przemytników i handlarzy ludźmi.